Γυναίκα!

 

Οδυσσέας Ελύτης

ADAGIO

Έλα μαζί να διαφιλονικήσουμε απ’ τον ύπνο το νωχελικό προσκέφαλο που πλέει στο διπλανό φεγγάρι. Ατρικύμιστα κεφάλια και τα δυο μαζί λικνιστικά γλιστρώντας να γεμίσουμε την αμμουδιά με φύκια ή
άστρα. Γιατί πολύ θα 'χουμε ζήσει από τα δάκρυα τη μαρμαρυγή και θ’ αγαπούμε τη σωστή γαλήνη.

Άγγελοι αν δεν είναι οι άγγελοι μ’ άσωτα βιολιά ν' αναρριπίζουν τις νυχτιές μ’ αίολα φώτα και ψυχές καμπάνες! Φλάουτα ν' αγεροδρομούν πόθους ανάλαφρους, ανάγερτους. Φιλιά τυραννισμένα ή φιλιά
μαργαριτάρια σε κουπιά νερόβια. Και πιο βαθιά μες στ’ αναμμένα φραγκοστάφυλα, σιγά σιγά τα πιάνα της ξανθής φωνής, οι μέδουσες που θα μας κρατήσουν το ταξίδι αργόπρεπο. Στεριές με λίγα, με συλλογισμένα δέντρα.

Ω έλα μαζί να ιδρύσουμε τα όνειρα, έλα μαζί να δούμε τη γαλήνη. Δε θα 'ναι πια στον έρημο ουρανό παρά η καρδιά που βρέχεται απ’ την πίκρα παρά η καρδιά που βρέχεται απ’ τη γοητεία, δε θα 'ναι παρά η
καρδιά που ανήκει στον δικό μας έρημο ουρανό.

Έλα στον ώμο μου να ονειρευτείς γιατί είσαι μια γυναίκα ωραία. Ω είσαι μια γυναίκα ωραία. Ω είσαι ωραία. Ωραία.

Προσανατολισμοί (1941)

Οδυσσέας Ελύτης, Το μήνυμα (1968)

Η γυναίκα στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι

Νίκος Θέμελης, Η Αναζήτηση [Η αφήγηση του δάσκαλου, σ. 353-358]

 

Νίκος Θέμελης

Η Αναζήτηση 

Η αφήγηση του δάσκαλου, σ. 353-358

        Ωστόσο, το μεγάλο χάρισμά της, που ξεπερνούσε κι αυτήν ακόμη τη μαγεία, ήτανε άλλο, δοσμένο από το Θεό, τη φύση, τους μάγους και τ’ αηδόνια όλης της πλάσης. Ό,τι μπορούσαν κι ό,τι είχανε να δώσουν, της το 'χαν αποθέσει εκεί. Εκεί ακτινοβολούσε η ζωή της, η δημιουργία της, η έκφρασή της και η επικοινωνία της, ο κόσμος της χωρίς αρχή και τέλος. Εκεί επάνω τύλιγε και ξετύλιγε τις σκέψεις της, ύφαινε τις επιθυμίες της, τις ελπίδες της, τα παραμύθια της, πότιζε τα βότανα για το χθες και το κουράγιο για την επομένη. Όλα αυτά ήτανε ή γινόντουσαν ένα και βγαίνανε ή φτιαχνόντουσαν απ’ τη φωνή και το τραγούδι της, σαν όπιο που έκανε τον Νικολή-εφέντη να τα χάνει κι εμένα από τη δεύτερη κιόλας φορά δούλο δικό της. Συνέχεια    (Πρόταση Μαρίας Παπαδημητρίου)

Έρωτα αγαπημένε

 

Γλυνιαδάκη Κρυστάλλη

[Του Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα]

Τα όμορφα πράγματα αυτού του κόσμου πρέπει να γιορτάζονται.

Τα όμορφα, νεαρά κορίτσια

τα μακριά μαλλιά τους, το δέρμα τους

που είναι ελαστικό κι ευωδιάζει

τα δυνατά τους δάχτυλα και τα γερά

τους κόκαλα μέσα απ’ τους λεπτούς,

αθλητικούς μηρούς τους.

Τον καθαρό αέρα, αύρα θαλασσινή,

το χρυσαφένιο φως που απλώνεται μετά τη βροχή και

διαπερνά μπετόν και παραθυρόφυλλα

το εκτυφλωτικό λευκό που αναδίνουν τα μάρμαρα.

Τους συνταξιούχους αρχιτέκτονες αυτού του κόσμου

που σπούδασαν στο Παρίσι

κι εν μέσω κρίσης πλησιάζουν και σου ζητούν

πέντε ευρώ, μ’ αξιοπρέπεια,

για ένα ρολόι, ντυμένοι σα να πήγαιναν δουλειά

με ό,τι δύναμη τούς έχει απομείνει, φωνή

κάτι λιγότερο από σταθερή, μα περήφανη ακόμα

σα να σου λέει: εδώ είμαι ακόμα, προσπαθώ

σαν άνθρωπος να ομορφύνω αυτόν τον κόσμο

σαν τα κορίτσια που το κάνουν ασυνείδητα, εγώ

το κάνω ταπεινά και στα εβδομήντα.

Η επιστροφή των νεκρών (2017)

Λοΐζος Μάνος, Όμορφο που 'ναι να σε συλλογιέμαι

Viola Bill, The Lovers, 2005

Bausch Pina, Cafe Müller

Charity & Andres, Someone You Loved

Linklater Richard, Πριν τα μεσάνυχτα (Before Midnight, 2013)

Επιλογές Ανδρέα Γκένιου

Είπαν ότι ...

... το  Ωραίο δεν είναι τίποτε άλλο,

παρά η μόλις που αντέχουμε Αρχή του Τρομερού

και το θαυμάζουμε τόσο, γιατί αυτό, ανέμελο, μήτε που νοιάζεται 

να μας συντρίψει.

                                                                                                                                                  Reiner Maria Rilke (1875-1926)